Η οικονομική κρίση, έχει οδηγήσει σε σημαντική αύξηση του κινδύνου φτωχοποίησης ή αποκλεισμού μέρους της μεσαίας τάξης. Η φτώχεια, τα χρέη και οι πλειστηριασμοί, εγκλωβίζουν πλέον τα ελληνικά νοικοκυριά. Η επιβίωση έχει γίνει δυσβάσταχτη, αφού με μεγάλη δυσκολία μπορούν να ανταποκριθούν στις καθημερινές τους υποχρεώσεις.

Οι πλειστηριασμοί ως δαμόκλεια σπάθη, βρίσκεται πάνω από τις ελληνικές οικογένειες, αφού η Κυβέρνηση κατήργησε το άρθρο 2 του ν.4224/2013 που ήταν το μόνο που διασφάλιζε πλήρως και με οριζόντιο τρόπο την προστασία της πρώτης κατοικίας μέχρι του ποσού των €200.000.

Αντί πρωταρχικό μέλημα της Πολιτείας να είναι η αποκάλυψη και η αντιμετώπιση των «στρατηγικών κακοπληρωτών», των «πονηρών» που εκμεταλλεύονται το πλαίσιο προστασίας του Κράτους για τους αδύναμους, αποφάσισε να τιμωρήσει εκείνους τους δανειολήπτες, που λόγω των μεγάλων δυσκολιών είτε λόγω ανεργίας, είτε λόγω υπερβολικών φόρων, δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις οικονομικές τους υποχρεώσεις κυρίως προς τις τράπεζες.

Στόχος της κάθε κυβέρνησης, θα πρέπει να είναι η προστασία των πιο ευάλωτων συμπολιτών μας. Αλήθεια μπορούν να καταλάβουν οι κατέχοντες την εξουσία, τι σημαίνει στην πράξη να στερείσαι τα βασικά αγαθά, να μπαίνουν σε ένα σπίτι λιγότερα από 400 ευρώ το μήνα ή να ανήκεις σε μια οικογένεια όπου κανείς δεν έχει “κανονική” δουλειά;

Η επιδότηση ενοικίου και η κάρτα σίτισης, μετά βίας εξασφαλίζουν σε ένα σπίτι κάποια τρόφιμα. Τα βασικότερα στοιχεία της διατροφής μιας τέτοιας οικογένειας; είναι μακαρόνια, ψωμί με λίγο λάδι -κι αυτό αν υπάρχει-, όσπρια. Όσο για κρέας, μόνο τα Χριστούγεννα και το Πάσχα μέσα από τα επισιτιστικά προγράμματα της Εκκλησίας.

Μηνύματα αγωνίας για το τι μέλει γενέσθαι εκφράζονται καθημερινά τα τελευταία εννιά χρόνια. Μπορεί να διαμηνύεται ότι τον Αύγουστο του 2018 η χώρα θα βγει από τα μνημόνια, τα επίσημα στοιχεία ωστόσο για την κατάσταση που επικρατεί στα κοινωνικά στρώματα, παραμένουν ιδιαιτέρως ανησυχητικά.

Ο ΟΟΣΑ υπολογίζει ότι τα φορολογικά βάρη στην Ελλάδα είναι από τα υψηλότερα μεταξύ των 46 οικονομιών ανά τον κόσμο που εξετάζει. Καταγράφει επίσης αρνητική “πρωτιά” σε χρηματοδοτική/επιδοματική στήριξη των ανέργων, αλλά και στην πορεία του ΑΕΠ.

Στην ετήσια έκθεσή του “Going for Growth” που δημοσιεύθηκε στις 19/3/2018, καταγράφει πάρα πολύ μεγάλα φορολογικά βάρη στην Ελλάδα. Υπολογίζει ότι το μέσο φορολογικό βάρος στη χώρα μας για ένα ζευγάρι με δύο παιδιά που λαμβάνουν το μέσο μισθό, είναι στο 38,2% του εισοδήματός τους, έναντι 13,6% φορολογικών βαρών της Ιρλανδίας. Μεγαλύτερες υποχρεώσεις έχουν μόνο πιο πλούσιες χώρες όπως το Βέλγιο, η Σουηδία, η Γαλλία και η Γερμανία, ενώ ο μέσος όρος είναι στο 28,6%.

Στο επιχειρηματικό πεδίο μεγάλη έμφαση δίνεται στην απουσία φορολογικών ελαφρύνσεων στην Ελλάδα, ούτως ώστε να αναπτυχθεί η έρευνα και η τεχνολογική ανάπτυξη. Ο ΟΟΣΑ υπολογίζει τη δαπάνη για τις φορολογικές ελαφρύνσεις στην Ελλάδα στο συγκεκριμένο πεδίο μόνο στο 0,05% του ΑΕΠ, έναντι 0,29% του ΑΕΠ στην Ιρλανδία.

Ένα «καλό» προέκυψε μέσα από αυτή την δυσάρεστη κατάσταση κι αυτό είναι η συσπείρωση των πολιτών για να βελτιωθεί η καθημερινή ζωή. Πλέον, ο εθελοντισμός με στόχο τη βοήθεια συνάνθρωπων μας που το έχουν ανάγκη, καταγράφει κατακόρυφη αύξηση σε σχέση με το παρελθόν.

Ένα από τα μηνύματα στην ομιλία της ορκωμοσίας του Τζων Κέννεντυ, το 1960 ήταν “«Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου». Παραφράζοντας το παραπάνω μήνυμα, σήμερα οι Έλληνες είτε μέσα από οργανωμένες ομάδες είτε σε άτυπες συλλογικότητες, είτε μεμονωμένα, παίρνουν την αλληλεγγύη στα χέρια τους, κινητοποιούνται και προσπαθούν να καταπολεμήσουν την κοινωνική φτώχεια.