Ομιλία σε εκδήλωση του Τομέα Ισότητας Φύλων Ενωσης Περιφερειών Ελλάδας “Η έμφυλη διάσταση στην οικονομική κρίση”

Αθήνα 7/3/2018

Ομιλία σε εκδήλωση του Τομέα Ισότητας Φύλων Ενωσης Περιφερειών Ελλάδας “Η έμφυλη  διάσταση  στην  οικονομική κρίση”

Κυρίες και κύριοι,

Ο εορτασμός της παγκόσμιας ημέρας της γυναίκας στις 8 του Μάρτη, πέραν από τους διαχρονικούς συμβολισμούς του, πρέπει να υπενθυμίζει την υποχρέωση όλων, Κυβέρνησης, Βουλής, Φορέων Ισότητας, Ακαδημαϊκής Κοινότητας, Τοπικής Αυτοδιοίκησης, Κοινωνικών Εταίρων και Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων να εργαστούν συλλογικά και συντονισμένα, ώστε η οικονομική κρίση να μην επηρεάσει την πορεία προς την πλήρη ισότητα στην κοινωνία μας.

Στη δύσκολη αυτή οικονομική συγκυρία που διανύουμε οφείλουμε όλοι να παραμείνουμε πιστοί στις αρχές της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης και να στηρίξουμε τις ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού που πλήττονται εντονότερα από την οικονομική κρίση.

Μπορεί η κρίση να επηρέασε αρχικά περισσότερο τους άνδρες, όμως πλέον τα βάρη της πέφτουν σε γυναικείους ώμους.

«Το κοινωνικό κράτος, το κράτος πρόνοιας πλήττεται καίρια. Και οι συνέπειες δεν άργησαν να φανούν. Η απασχόληση των γυναικών, που εξαρτάται περισσότερο από εκείνη των ανδρών από τις κοινωνικές παροχές, βρίσκεται στο στόχαστρο».

Το φαινόμενο της ανισότητας έχει πολλές παραμέτρους και είναι αποτέλεσμα των δομικών αλλαγών που έχει επιφέρει κατά τα τελευταία χρόνια, η πολιτική επιλογή αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης και της ύφεσης, με όρους περιστολής των δημοσίων δαπανών και γενικότερης απόσυρσης του κράτους από τη δημόσια σφαίρα.

Οι γυναίκες κατά κύριο λόγο βασίζονται :

στα κοινωνικά επιδόματα που δυστυχώς  περικόπτονται δραστικά, εργάζονται στον δημόσιο τομέα που συρρικνώνεται,

ενώ είναι αυτές που επηρεάζονται  περισσότερο από  τις περικοπές στις δαπάνες για την υγεία, την εκπαίδευση, την φροντίδα παιδιών.

Η περικοπή των γονεϊκών αδειών ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα που άρχισε να συζητείται σαν μοχλός ανάπτυξης έχει τα αντίθετα αποτελέσματα, αφού μειώνει τη δυνατότητα των γυναικών να εργαστούν.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα έρευνας για τις ανισότητες μεταξύ των φύλων στο πλαίσιο της κρίσης, ένας στους τρεις Ευρωπαίους πιστεύει ότι:

• η κρίση έχει επιδεινώσει κυρίως το μισθολογικό χάσμα
• έχει δυσχεράνει την εναρμόνιση της προσωπικής και επαγγελματικής ζωής των γυναικών
• Ως τρίτη μεγαλύτερη επίπτωση αναφέρουν την άνιση κατανομή των οικιακών εργασιών
• και στην τέταρτη θέση αναφέρουν τη δυσαρμονία προσωπικής ζωής και καριέρας

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Έλληνες αναφέρουν ως κύρια επίπτωση της κρίσης στον τομέα της ανισότητας τη σωματεμπορία και την πορνεία (36%, πολύ υψηλότερα από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο που είναι 22%), με τη βία κατά των γυναικών να ακολουθεί (32%, με 23% τον ευρωπαϊκό μ.ό.).

Οι διακρίσεις είναι ιδιαίτερα εμφανείς στον τομέα των προσλήψεων. Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, για τους Ευρωπαίους τα βασικά κριτήρια πρόσληψης μιας γυναίκας είναι το εάν έχει παιδιά (49%), η ευελιξία στα ωράρια εργασίας (35%) και η εμφάνιση (33%). Στους άνδρες τα κριτήρια είναι η προϋπηρεσία (40%), τα προσόντα (38%) και η ευχέρεια μετακινήσεων (31%). (Οι Ελληνες ανέφεραν ως συνηθέστερο κριτήριο πρόσληψης για τις γυναίκες την εμφάνιση, 47%).

Από τα παραπάνω είναι προφανές ότι οι γυναίκες αντιμετωπίζουν σιωπηλά μια ολέθρια κρίση, η οποία δυσχεραίνει και υποβαθμίζει τη θέση τους. «Πριν από την κρίση επηρεάζονταν ήδη περισσότερο από τους άνδρες από την ανεργία, τις επισφαλείς συνθήκες εργασίας, τους χαμηλούς μισθούς και την αργή ανέλιξη. Σήμερα, σαν αποτέλεσμα των μέτρων λιτότητας, υφίστανται διπλή τιμωρία. Πρόκειται για ένα θέμα στην καρδιά της πολιτικής ισότητας και της εργασίας».

Κλείνοντας θα ήθελα να πω ότι  το θέμα της ισότητας των φύλων έγκειται  σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, αυτό  της «συρρίκνωσης των δικαιωμάτων»  σε μία εποχή  που τα κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών σαρώνονται στο όνομα μνημονίων  και ειδικότερα «τα δικαιώματα των γυναικών, δέχονται συστηματικά βολές».

Άρα είναι επιτακτική η ανάγκη μιας αλληλουχίας μεταρρυθμίσεων για να ξεπεράσουμε  την κρίση, με την εκ νέου νοηματοδότηση της ισότητας των φύλων.

«Το μεγάλο στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε είναι να βελτιώσουμε όσο το δυνατόν τους όρους απασχόλησής των γυναικών έτσι ώστε να τις κρατήσουμε εντός της αγοράς εργασίας».

Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος «μιας κοινής πολιτικής όλων μας μακριά από τη ψευδαίσθηση ότι η πολιτική ή οι πολιτικές φύλου μπορούν να λειτουργούν μόνο για την εικόνα  των κομμάτων και μόνο σε επετειακές μέρες  ».

Μοιράσου το:

Facebook

Twitter

Linkedin

Print

Email

Ομιλία στο Ίδρυμα Νεότητας και Οικογένειας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών με θέμα «Άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς».

Αθήνα 3/3/2018

Ευχαριστώ ιδιαίτερα το Ίδρυμα Νεότητας και Οικογένειας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών που μου δίνει την ευκαιρία να συμμετέχω στη σημερινή εκδήλωση με θέμα «αρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς». Το θέμα της ισότητας είναι πάντα διαχρονικό και επίκαιρο, η βίωση του οποίου καταξιώνει την ανθρώπινη ύπαρξη. Η αλήθεια είναι ότι η  ισότητα έχει τις ρίζες της στον Χριστιανισμό κι είναι, όντως, Χριστιανική αξία.

Θα πρέπει, επομένως, τις πρώτες αναφορές και τις πρώτες διακηρύξεις περί ισότητας όλων των ανθρώπων στον Χριστιανισμό, να τις αναζητήσουμε στην Παλαιά Διαθήκη.

Οι Σημίτες – οι Εβραίοι είναι Σημιτικός λαός -, είναι γνωστό πως αντί μιάς καθαρής διδασκαλίας, διηγούνταν μιαν ιστορία. Μέσα από την διήγηση αυτή ο καθένας μπορούσε να βγάλει τα συμπεράσματά του. Αντί λοιπόν μιας επίσημης, ολιγόλογης διακήρυξης ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι και ελεύθεροι, η Π.Δ. παραθέτει τη διήγηση για την δημιουργία του Αδάμ και της Εύας και τον διαχωρισμό, ύστερα, των φυλών και των γλωσσών. Η κοινή καταγωγή όλου του ανθρώπινου γένους από ένα ζεύγος ανθρώπων, το γεγονός ότι κανένας δεν έχει καμιά προνομιακή καταγωγή, διακηρύσσουν την ισότητα όλων.

Η ισότητα στον Χριστιανισμό διακηρύσσεται με τρόπο σαφή και στο δόγμα της ενανθρώπησης του Χριστού. Στον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, δεν είχαμε την ένωση του δεύτερου προσώπου της Αγίας Τριάδος με ένα συγκεκριμένο άνθρωπο. Αν ήταν έτσι, τότε ο Χριστός θα έσωζε μόνο εκείνον τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Το δόγμα της Εκκλησίας λέει πως ο Χριστός, ο αληθινός Θεός, ενώθηκε στην άχραντη γαστέρα της Θεοτόκου με την κοινή σε όλους ανθρώπινη φύση. Από την ώρα του Ευαγγελισμού άρχισε να προσλαμβάνεται από το Λόγο του Θεού, η ανθρώπινη φύση που είναι κοινή σε λευκούς και μαύρους, κίτρινους και ερυθρόδερμους, άντρες και γυναίκες. Έτσι οι άνθρωποι δεν έχουν μόνο κοινή καταγωγή από τον Αδάμ. Έχουν κοινή και τη σωτηρία από τον Χριστό.

Με βάση την θεμελιώδη αρχή  της ισότητας όλων των ανθρώπων, ο Χριστιανισμός μπόρεσε και επέφερε ανατροπή των κοινωνικών θεσμών που ίσχυαν όταν πρωτοεισήλθε στον κόσμο. Κατάργησε τη δουλεία – έστω κι αν λεγόμενες χριστιανικές κοινωνίες την επανέφεραν αργότερα – , εγκαθίδρυσε στην πράξη την ισότητα ανδρών και γυναικών, έκανε προσιτές σε όλους, στις χριστιανικές χώρες, τις εκκλησιαστικές, κοινωνικές και πολιτικές θέσεις. Επίσκοποι γίνονται και μαύροι και κίτρινοι και λευκοί. Πτωχοί κατά κόσμον, χωρίς να προέρχονται από καμιά elite φτάνουν στα ανώτατα αξιώματα της εκκλησιαστικής ιεραρχίας.

Ισότητα βέβαια δεν σημαίνει πλήρη ταύτιση πάντων, ισοπέδωση. Ο άνθρωπος παίρνει από το Θεό διαφορετικά χαρίσματα για να μπορεί ομαλά να εργάζεται και να συγκροτείται η κοινωνία. Υπάρχουν διαφορές χαρακτήρα, σωματικής διάπλασης, διανοητικών και άλλων ικανοτήτων. Η οντολογική ισότητα δεν σημαίνει ότι όλοι θα είναι καθηγητές ή όλοι γεωργοί ή κτηνοτρόφοι. Ένας στρατός δεν λειτουργεί αν υπάρχουν μόνο στρατιώτες, αλλά και αξιωματικοί και ένας αρχιστράτηγος. Ισότητα σημαίνει νάμαστε ίσοι απέναντι στο Θεό, τους νόμους, να έχουμε τις δυνατότητες διεκδίκησης επί ίσοις όροις μιας θέσης.

Ακόμα δεν πρέπει να παραβλέπεται η εγγενής διαφορά στα δύο φύλα, όπως,  η διαφορά στη μυϊκή δύναμη ανδρών και γυναικών. Επίσης με τη χρήση της ελευθερίας και των δυνατοτήτων του καθενός είναι δυνατόν να δημιουργούνται ανισότητες στον πλούτο ή τις κοινωνικές θέσεις. Παρόλο που αυτά δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματική (την οντολογική) ισότητα όλων των ανθρώπων, εν τούτοις και σ’ αυτές τις περιπτώσεις ο Χριστιανισμός ζητά ανακατανομή του πλούτου ώστε οι άνθρωποι να έχουν ίσες δυνατότητες ανάπτυξης του «είναι» τους.

Ο Χριστός δίδαξε πως ο άνθρωπος έχει αξία απλώς και μόνο γιατί είναι άνθρωπος. Δίνοντας τα χαρακτηριστικά της τέλειας αγάπης, ο Χριστός είπε πως αυτή πρέπει να επεκτείνεται προς όλους: Φίλους και εχθρούς, γνωστούς και άγνωστους, ομοεθνείς και αλλοεθνείς, χωρίς μάλιστα οποιαδήποτε προσδοκία ανταπόδοσης.

Ο άνθρωπος ως ον είναι μια αναντικατάστατη αξία, η αιτία και η αρχή όλων των αξιών. Είναι ον που κρίνει και κρίνεται. Χωρίς αυτή τη δυνατότητα του κρίνειν και κρίνεσθαι, δεν υπάρχουν αξίες. Ο άνθρωπος αποκτά συνείδηση της μοναδικότητάς του όταν ανακαλύψει αυτή τη λειτουργία του. Τότε παύει να είναι απλώς φυσικό ον, γίνεται μονάδα ηθική. Έχει επιθυμίες προσωπικές, θέτει σκοπούς. Γίνεται ον με όνειρα, φιλοδοξίες, πόθους, για την ικανοποίησή των οποίων αρχίζει να μοχθεί. Αυτή η τάση της προσωπικής ικανοποίησης, όταν μπει σε σωστά πλαίσια, οδηγεί στον πολιτισμό, στην ευημερία του συνόλου, την άνθηση των αξιών.

Ο άνθρωπος έχει αξίαν ως ψυχή. Η αξία του δεν είναι ανάλογη με την περιουσία, τις ικανότητές ή την καταγωγή του, αλλά υπάρχει λόγω της ιδιότητάς του ως ανθρώπου.

Ίσως εξάλλου είναι γνωστή σε όλους σας η παρομοίωση της Εκκλησίας, δηλ. του συνόλου των πιστών, ως σώματος Χριστού. Αποτελούμε όλοι το σώμα του Χριστού. Σ’ ένα σώμα, αν πάσχει το χέρι, υποφέρει όλος ο οργανισμός. Θεραπεύοντας το χέρι ανακουφίζουμε όλο τον οργανισμό. Έτσι προσφέροντας τις υπηρεσίες μας σ’ ένα άνθρωπο, ανακουφίζουμε το Σώμα της Εκκλησίας, τον ίδιο τον Χριστό. Αυτό πράγματι καταξιώνει την ανθρώπινη ύπαρξη. Από την ισότητα των ανθρώπων αναγόμαστε σε υπηρεσία προς τον Θεό. Κι είναι γνωστό πως οι μεταφυσικές αξίες – και τέτοια είναι η αξία του Θεού – είναι οι ανώτατες αξίες.

Η αναγνώριση ότι με τους άλλους είμαστε ίσοι, περιστέλλει τον εγωισμό. Την φυσική τάση του ανθρώπου για ικανοποίηση των φιλοδοξιών του την μετατρέπει σε φιλοτιμία, σε συναίσθηση της αξιοπρέπειας του και σε σεβασμό προς τον άλλο. Η αξία της ισότητας, έχω την γνώμη, πως δεν μπορεί να θεωρείται ανεξάρτητα από την ελευθερία του ανθρώπου. Αν κάθε άνθρωπος είναι εκ φύσεως ελεύθερος, τότε σεβόμενος την ελευθερία του, αναγνωρίζεις και την ισότητα μαζί του, και αντίστροφα. Αν προσπαθήσεις να επιβληθείς στον άλλο, υποβιβάζεις την ίδια την αξία σου, την ίδια την ανθρώπινη φύση.

Παρά τη σαφή τοποθέτηση του Χριστιανισμού ως προς την ισότητα όλων των ανθρώπων, παρά το γεγονός ότι καθημερινά ο θάνατος διαλαλεί την ισότητα όλων, διακηρύσσοντας έμπρακτα ότι «ούτε πλούσιος, ούτε πτωχός, ούτε βασιλεύς ούτε στρατιώτης, ούτε δίκαιος, ούτε αμαρτωλός» ξεφεύγουν από τα χέρια του, όλες οι κοινωνίες, ακόμα και οι χριστιανικές, βίωσαν στην πράξη την ανισότητα και υπέστησαν όλες τις τραγικές συνέπειες της αδικίας, της δουλείας, του κοινωνικού αποκλεισμού, της καταπίεσης ατόμων και λαών. Ζούμε και σήμερα τις επιπτώσεις της καταπάτησης της αξίας της ισότητας: Η αναταραχή στην κοινωνία από την άνιση κατανομή των αγαθών, οι επαναστάσεις από τη στέρηση της εθνικής ελευθερίας ή των ατομικών ελευθεριών, το έγκλημα, ο μη σεβασμός σε κρατικούς θεσμούς, η απειθαρχία στα σχολεία, η παραμέληση των στοιχειωδών καθηκόντων μαθητών ή άλλων κοινωνικών ομάδων, η αρχή της ήσσονος προσπάθειας που γίνεται λάβαρον επιβίωσης, είναι μερικές από αυτές τις επιπτώσεις.

Δεν φταίει για την κατάσταση αυτή ο Χριστιανισμός. Αντίθετα προβάλλει πιο επιτακτική η ανάγκη επιστροφής στις αρχές του Χριστιανισμού και ιδιαίτερα στην αρχή της ισότητας, που όπως αναφέραμε, είναι θεμελιώδης Χριστιανική αξία.

Σ’ ένα κόσμο φίλαυτο, σε μια κοινωνία στραμμένη προς το ατομικό συμφέρον, ο Χριστιανισμός προβάλλει ως μέσο σύγκρισης τον εαυτό μας. Αφού «ουδείς ποτέ την εαυτού σάρκα εμίσησε», κανένας δεν μίσησε, δεν παραμέλησε ποτέ τον εαυτό του, γι’ αυτό και ο Χριστιανισμός προτρέπει: «Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν». Αγάπα τον κάθε άνθρωπο (αυτός είναι ο ορισμός του πλησίον στον Χριστιανισμό) όπως τον εαυτό σου. Κι αλλού, ο ίδιος ο Χριστός παραγγέλει: «Πάντα όσα αν θέλητε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως». Όσα θέλετε να κάμνουν οι άνθρωποι σ’ εσάς έτσι κι εσείς να κάμνετε γι’ αυτούς.

Η Εκκλησία δραστηριοποιείται σήμερα, στην κοινωνία μας, που έχει έκδηλα τα σημεία και βιώνει έντονα την ανισότητα, προσπαθώντας να δώσει το μήνυμα της ισότητας και να καταργήσει αδικίες και στρεβλώσεις. Δημιουργεί κέντρα νεότητας όπου όλοι οι νέοι, ανεξάρτητα οικονομικής δυνατότητας, φύλου ή άλλων διαφορών, μπορούν να βρουν ψυχαγωγία και επιμόρφωση.

Επαναλαμβάνω, τελειώνοντας, ότι με την κοινή καταγωγή όλων από τον Αδάμ ο Χριστιανισμός προβάλλει την ισότητα ως αξία που καταξιώνει την ανθρώπινη ύπαρξη και θεμελιώνει την ηθική συνείδηση. Καλούμαστε όλοι σε πρακτική εφαρμογή όσων η Εκκλησία, πιστή στις αρχές της, διακηρύσσει.

Μοιράσου το:

Facebook

Twitter

Linkedin

Print

Email

Ομιλία στην Ειδική Μόνιμη Επιτροπή Ισότητας, Νεολαίας και Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του Ελληνικού Κοινοβουλίου σε συνεδρίαση με θέμα ημερήσιας διάταξης «Ισόρροπη συμμετοχή στα κέντρα λήψης αποφάσεων».

Αθήνα 27/2/2018

Ευχαριστούμε για την πρόσκληση. Θα μου επιτρέψετε, να μιλήσω γενικά. Εξάλλου, πρόσφατα, οι περισσότερες κυρίες που είναι σήμερα εδώ, βρεθήκαμε στο πρώτο Συνέδριο Αιρετών Γυναικών της ΕΝ.ΠΕ. και θέλω να πω, ότι ήταν αρκετά πετυχημένο. Και βέβαια, μετά από τα συμπεράσματα αυτού του Συνεδρίου, πηγαίνοντας στο τακτικό Συνέδριο της ΕΝ.ΠΕ., μπορέσαμε και πετύχαμε, έστω, να πάμε στο 40-60, για τα ψηφοδέλτια και για όλους τους άλλους χώρους. Και θεωρώ, ότι σύντομα, αυτό θα έρθει και στο καινούργιο νομοσχέδιο.

Ήθελα να πω, ότι ο Όσκαρ Ουάιλντ, έλεγε, ότι η φύση έδωσε τόση δύναμη στη γυναίκα, ώστε ο νόμος, δεν θα μπορούσε να της δώσει περισσότερη. Ως εκ τούτου λοιπόν, μας λείπει, πολλές φορές, θα έλεγα και μεταξύ μας, η αυτοπεποίθηση. Μας λείπει το γεγονός, ότι υπάρχουν στερεότυπα, μπροστά στα οποία, αδυνατούμε, πολλές φορές, να βάλουμε το στήθος μπροστά και να πούμε, ότι τίποτα δεν ισχύει. Μας λείπει κάποιες φορές το γεγονός, ότι δεν έχουμε τη στήριξη, είτε από τον περίγυρό μας, είτε από κάποιες κοινωνίες, που αρνούνται να υποδεχτούν το μεγαλείο της ισότητας.

Εμείς όλες οι γυναίκες της δράσης και της καθημερινότητας, δεν θεωρούμε, ότι είμαστε ανώτερες από τους άντρες. Θεωρούμε ότι είμαστε ίσες, αλλά, αυτή την υπεροχή των δύο φύλων στη διαφορετικότητά τους, πρέπει, εμείς οι ίδιες, να έχουμε ψυχή να τις αναγνωρίσουμε και εμείς, όλες όσες είμαστε εδώ, σίγουρα την έχουμε. Αυτό, αποτυπώθηκε και στον λόγο, τουλάχιστον, σε όλες τις κυρίες που άκουσα πριν από λίγο.

Διαβάζουμε τον τίτλο, για τον οποίο μας καλέσατε σήμερα, λέτε, ισόρροπη συμμετοχή στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Είμαι σίγουρη, ότι αυτό, έστω και αν είναι με αυτόν τον τίτλο, αφορά πάλι τις γυναίκες. Πιστεύετε, ότι θα μπορούσε να αφορά τους άνδρες; Όχι. Γιατί; Γιατί δεν χρειάζεται, θα μας πουν οι άντρες και ας με συγχωρήσουν οι κύριοι που είναι εδώ σήμερα.

Εμείς, θα τους πούμε, όχι. Δεν είναι ότι δεν χρειάζεται, διότι θεωρείτε ότι έχετε την υπεροχή. Είναι, διότι εμείς, μέσα από όλες αυτές τις διαδικασίες και όλες τις συζητήσεις και όλα τα Συνέδρια, αναδεικνύουμε τη δική μας ανάγκη για ισότητα και την αναγνώριση, την οποία, όχι μόνο αξιώνουμε σε μεγάλο βαθμό, αλλά, αρκετές γυναίκες έχουμε και πετύχει.

Άρα, τι χρειάζεται; Χρειάζονται, όλες οι γυναικείες οργανώσεις, μαζί με τη Γενική Γραμματεία Ισότητας, μαζί με όλα τα Κόμματα, να συνεργαστούμε, έτσι ώστε να μπορέσουμε να υλοποιήσουμε και το 50-50, που άκουσα πριν από λίγο από την εκπρόσωπο του ΚΕ.ΘΙ..

Αντιλαμβάνεστε λοιπόν, ότι τα δικαιώματα, τα οποία ήδη διεκδικούμε, είτε στην Ελλάδα, είτε στην Ευρώπη, πρέπει να τα επιβάλουμε όχι με πυγμή, αλλά με επιχειρήματα, με πολύ σκληρή δουλειά, με καθημερινούς αγώνες και μοιραζόμενες η κάθε μια από μας ρόλους που ίδια η φύση μάς έχει δώσει ως υπεροχή, γιατί η μητρότητα είναι υπεροχή. Αλίμονο, αν το ρόλο της μητρότητας, το δούμε σαν εμπόδιο για μια καριέρα στο ρόλο της διεύθυνσης μιας επιχείρησης ή ενός τομέα. Αλίμονο, αν το δούμε εμπόδιο για την άσκηση της μητρότητας. Το ένα πρέπει να συμπληρώνει το άλλο και αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστές, εμάς που διεκδικούμε την αναγνώριση του διαφορετικού. Αλίμονο αν πούμε ότι οι γυναίκες είναι οι ίδιοι με τους άντρες, δεν θα το θέλαμε, δεν το είπε ποτέ ούτε και ο ίδιος ο θεός. Αλλά το δικαίωμα μας επί ίσοις όροις να κρινόμαστε στα κέντρα λήψης αποφάσεων είναι απαίτηση.

Θεωρώ υποχρέωσή μου για την πληρότητα του λόγου, να σας δώσω μερικά στοιχεία στατιστικά,  τα οποία αποτυπώνουν με ακρίβεια ότι αυτό που εμείς διεκδικούμε στην Ελλάδα, είναι  πανευρωπαϊκή  και παγκόσμια διεκδίκηση. Μην νομίζετε ότι και στην Ευρώπη και παγκόσμια συμβαίνει κάτι διαφορετικό. Με άλλα λόγια η χώρα μας δεν υστερεί, έχει αγωνίστριες, έχει αγώνες που έχουν πετύχει μέσω της ποσόστωσης που σίγουρα καμιά μας δεν την έχει ως επιχείρημα κυρίαρχο και σαν στόχο, αλλά, δυστυχώς, είναι ένα όχημα και γι’ αυτό μιλάμε για ποσόστωση.

Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 63% είναι άνδρες βουλευτές, μόλις το 37% είναι γυναίκες. Στη Βουλή των Ελλήνων το 82% των Βουλευτών είναι άντρες, το 18% είναι γυναίκες. Ο παγκόσμιος μέσος όρος των γυναικών που έχουν εκλεγεί στα εθνικά Κοινοβούλια παγκοσμίως είναι μόνο 24%. Από τους 14 Αντιπροέδρους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, μόνο 5  είναι γυναίκες, από τους 11 προέδρους και συμπροέδρους των 8 πολιτικών ομάδων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αντιλαμβάνεστε ότι μιλάμε πια σε ανώτατο επίπεδο κρατών μελών της Ευρώπης, έχουμε μόνο 3 γυναίκες.

Πολύ χαρακτηριστικά είναι τα στατιστικά στοιχεία για τις γυναίκες που υπηρετούν σε ανώτατα διοικητικά στελέχη ακόμα και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Στους γενικούς διευθυντές, οι γυναίκες είναι μόνο 16%, στους διευθυντές μόνο το 30%, πάλι καλά δηλαδή, γιατί εκεί υπάρχει και μια εξέλιξη. Το 78% των ανώτερων στελεχών των επιχειρήσεων γενικά είναι άνδρες και το 22% είναι μόνο γυναίκες. Ακόμη χειρότερη είναι η εικόνα στα διοικητικά συμβούλια των επιχειρηματικών ομίλων, όπου οι γυναίκες αριθμούν μόνο το 11%. Αντίστοιχη εικόνα θα δείτε ότι υπάρχει και στο τραπεζικό χώρο, δεν είναι μόνο εδώ στο Κοινοβούλιο, η στο Ευρωκοινοβούλιο και πείτε μου, αν έχετε δει ποτέ μια γυναίκα Πρόεδρο. Ποτέ, ενώ η εκπροσώπηση μας στα διοικητικά συμβούλια περιορίζεται μόνο στο 13%. Στη χώρα μας, στην Ελλάδα, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, ο αριθμός των αντρών εργοδοτών είναι τριπλάσιος από αυτόν των γυναικών και επίσης στην Ελλάδα μόνο το 9% των μελών των διοικητικών συμβουλίων, των επιμελητηρίων, είναι γυναίκες. Ενώ σε 6 εξ αυτών των επιμελητηρίων, είχαμε και πρόσφατα εκλογές, δεν υπάρχει ούτε μία γυναίκα.

Οι γυναίκες υποεκπροσωπούνται και σε ανώτερες βαθμίδες και έχει σημασία εδώ. Ενώ οι απόφοιτοι σήμερα σε όλες τις χρονιές από τα πανεπιστήμια, οι γυναίκες είναι το 60% σε σχέση με το σύνολο των φοιτητών που αποφοιτούν, μόνο το 10% είναι πρυτάνεις και το 18% τακτικές καθηγήτριες στα ανώτατα ιδρύματα.

Η πρόσβαση στην αγορά εργασίας δείχνει του λόγου του αληθές. Αξίζει να σημειωθούν τα τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα που θα σας δώσω για να καταλάβουμε, γιατί από την πρόσληψη στη εργασία, μετά η μετεξέλιξη και εκείνη αδικεί το φύλο μας. Ίσως να τα αδικούμε και εμείς οι ίδιες. Η ανεργία όμως για την οποία δεν ευθυνόμαστε, στην Ελλάδα είναι 29% στις γυναίκες και 19% στους άντρες.

Η μερική απασχόληση στην Ε.Ε. είναι γένους θηλυκού. Το 33% των γυναικών εργάζεται σε μερική απασχόληση, ενώ των ανδρών είναι μόνο 9%.

Δείτε τη διαφορά και την τεράστια απόκλιση που υπάρχει.

Αυτό μπορεί βέβαια να είναι στις χώρες του νότου, δυστυχώς, όμως, παρουσιάζεται και στις χώρες του βορρά. Θα μου πείτε ότι εκεί υπάρχει μεγαλύτερη οικονομική ευρωστία, άρα αυτό δεν θα έπρεπε να υπάρχει ως πρόβλημα.

Δείτε, όμως, ποιο είναι το οξύμωρο. Η ισότητα εκεί είναι πολύ περισσότερο αδικημένη. Εκεί που υπάρχει οικονομική ευρωστία. Αυτό συμβαίνει γιατί η οικονομική ευρωστία, όπως καταλήγουν να το προσεγγίζουν οι ειδικοί αναλυτές, δίνει την ευκαιρία στη γυναίκα να αναπτυχθεί και όταν θα φτάσει στο ανώτατο αξίωμα, να τυγχάνει αξιολογικής επιτροπής, η οποία, εν πολλοίς, αποτελείται και από γυναίκες και να αδικείται. Αυτό συμβαίνει γιατί πολλές φορές αυτό που δεν έχουμε αναπτύξει μεταξύ μας, οι γυναίκες, είναι η αλληλεγγύη.

Τελειώνω, συνοψίζοντας με τις προτάσεις μας. Πρώτον, πρέπει εδώ και τώρα, τα πρότυπα γυναικών εργασίας, δουλειάς και αγώνα να προβάλλονται στη μέση εκπαίδευση με ειδικά μαθήματα, τα οποία θα εκπαιδεύουν τους νέους ανθρώπους για την ισότητα.

Δεύτερον, να μάθουμε στα δύο φυτώρια από τα οποία αναπτυσσόμαστε, που είναι η οικογένεια και το σχολείο, ότι οι άνθρωποι γεννήθηκαν για να είναι ίσοι και να έχουν ίσα δικαιώματα. Πρέπει να τα αξιώνουν και όταν τα αξιώνουν δυναμικά, να απαιτούν τη δικαίωσή τους, με οποιοδήποτε κόστος.

Τρίτο και σπουδαιότερο, να μάθουμε επιτέλους ότι εδώ, σήμερα, που μιλάμε για τις γυναίκες, είτε είναι αιρετές είτε είναι γυναίκες που επιλέγονται είτε είναι γυναίκες στους χώρους εργασίας, θα πρέπει να επιλέγονται με εκείνα τα κριτήρια τα οποία δικαιώνουν το φύλο μας, με βάση την αξία, την προσφορά, την εργατικότητα, το φιλότιμο και το πάθος για την εργασία.

Σας ευχαριστώ.

Μοιράσου το:

Facebook

Twitter

Linkedin

Print

Email