Δείτε παρακάτω την ομιλία μου σε Εκδήλωση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος σχετικά με τη βία των γυναικών.
“Στην αρχή απαίτησε να σταματήσω από τη δουλειά μου. Μετά μου απαγόρευσε τις εξόδους με τις φίλες μου και δεν μου έδινε χρήματα. Με χαστούκισε, με έβριζε κάθε μέρα. Ο φόβος με είχε πετρώσει».
Κυρίες και Κύριοι,
Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, με απόφασή της, στις 17 Δεκεμβρίου 1999, ανακήρυξε την 25η Νοεμβρίου, ως Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, για να αναδείξει ένα σημαντικό πρόβλημα με παγκόσμια διάσταση.
Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το φαινόμενο της βίας σε βάρος των γυναικών, αποτελεί παλιά μάστιγα της κοινωνίας και κατάφορη παραβίαση των βασικών δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Δυστυχώς πρόκειται για ένα παγκόσμιο φαινόμενο, διαδεδομένο σε όλες τις κοινωνίες και σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, ανεξάρτητα από το επίπεδο ανάπτυξης, το βαθμό πολιτικής σταθερότητας, τον πολιτισμό ή τη θρησκεία και συναντάται τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό χώρο.
Είναι σαφές ότι το μείζον αυτό θέμα της βίας κατά των γυναικών, είναι ένα από τα πλέον σοβαρά προβλήματα που πλήττει γυναίκες, αλλά και οικογένειες κάθε κοινωνικού, οικονομικού, μορφωτικού, εκπαιδευτικού επιπέδου, ανεξάρτητα από φυλετικές, εθνικές και πολιτισμικές ιδιαιτερότητες.
Αυτό συμβαίνει επειδή η βία, είναι βαθιά ριζωμένη σε μία άνιση ιεράρχηση των δύο φύλων, ακόμη και στον «πολιτισμένο» σύγχρονο κόσμο μας.
Ακόμη και σήμερα, είναι αποδεκτά –δήθεν ως χάριν αστεϊσμού- μηνύματα του τύπου «το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο», φυσικά με μονόδρομη κατεύθυνση: από τον «σοφό» αρσενικό, προς την αιωνίως «ανώριμη» γυναίκα που πρέπει να συνετιστεί, ακόμη και με χρήση βίας.
Στις μέρες μας, η έννοια και το πρόβλημα της έμφυλης βίας, μόλις άρχισε να αναδεικνύεται και να συζητιέται. Μάλιστα, το συγκεκριμένο φαινόμενο κλιμακώθηκε σε σημείο τέτοιο, που κρίθηκε απολύτως απαραίτητο να δημιουργηθούν δομές για την πρόληψη και την αντιμετώπισή του προβλήματος αυτού.
Οι διεθνείς στατιστικές δείχνουν ότι μια στις τρεις γυναίκες έχει βιώσει σωματική ή σεξουαλική βία τουλάχιστον μια φορά στη ζωή της.
Η έμφυλη βία δεν γνωρίζει έντονες κοινωνικοοικονομικές διαφορές. Ωστόσο συνήθως οι γυναίκες με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο και μικρή επιρροή στην κοινότητά τους, τείνουν να είναι πιο ευάλωτες στη βία και με τις λιγότερες πιθανότητες να την καταγγείλουν, ή ακόμα να βρουν δικαίωση από την καταγγελία τους αυτή.
Επιπλέον, ο ακραίος ανταγωνισμός και οι αντικοινωνικές συμπεριφορές, με στόχο κυρίως τη γυναίκα, εμποτίζουν και χαρακτηρίζουν τον καθημερινό μας πολιτισμό.
Βομβαρδιζόμαστε διαρκώς από σεξιστικά μηνύματα, μέσα από το λόγο και την εικόνα. Με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, με τις διαφημίσεις και γενικά με τον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, έχουμε γίνει μόνιμοι παρατηρητές βίαιων πράξεων. Οι επιδράσεις που δεχόμαστε, συμβάλλουν στο να καταλήγουμε να θεωρούμε τη βιαιότητα, τη βαναυσότητα, φυσικές.
Όλα αυτά έχουμε μάθει να τα αγνοούμε. Αποτελούν όμως εκφράσεις της γλώσσας που χρησιμοποιεί η κοινωνία μας, για να εκφράσει την οργή της, όταν παρεκτρέπεται από την «πολιτική ορθότητα».
Μια γλώσσα που άθελά μας ίσως κάποια στιγμή αναπαράξουμε κι εμείς οι ίδιοι. Το ψηφιακό σύμπαν, προσφέρει νέα μέσα και γλώσσες για να εκφραστεί και πάλι ένας smart-σεξισμός, για να βρουν trendy έκφραση οι βίαιες παραφυάδες του.
Τα θύματα: μικρά και μεγαλύτερα κορίτσια, νέες και μεγαλύτερες γυναίκες. Ο ψηφιακός εκφοβισμός αποκαλύπτει όχι μόνον τη βία του θύτη, αλλά και την τρωτότητα του θύματος, που δημιουργεί και αναπαράγει η ίδια η κοινωνία μας.
Η ηθική παρακμή συντέλεσε ώστε ορισμένοι άνδρες, να χρησιμοποιούν τη σωματική βία και τις ύβρεις με σκοπό να υποβιβάσουν πάλι τη γυναίκα στη θέση της πλήρους υποταγής και κατωτερότητας.
Από μικρά κορίτσια, ανατρέφονται, καθοδηγούνται και εκπαιδεύονται ώστε να βιώνουν και να εκφράζουν διαφορετικά συναισθήματα από τους άνδρες, όταν προκαλούνται, όταν απειλούνται ή όταν αντιμετωπίζουν βίαιες καταστάσεις.
Κυρίαρχες έννοιες που χρεώνονται οι γυναίκες κατά την ανατροφή, την καθοδήγηση και την εκπαίδευσή τους, είναι: η πειθώ, η υποταγή, ο φόβος, ο πόνος, η ντροπή, η ανοχή, η υποχωρητικότητα, η ικεσία. Έτσι όταν οι γυναίκες υφίστανται σωματική, η σεξουαλική , η ψυχολογική καταπίεση υποχρεώνουν τον εαυτό τους να τηρήσουν τη ΣΙΩΠΗ.
Όμως η κοινωνική ευαισθησία στα θύματα κακοποίησης και η μείωση ανοχής στη βία, βοήθησε οι κακοποιημένες γυναίκες να γκρεμίσουν τον τοίχο της σιωπής, να νικήσουν τις αναστολές και τη ντροπή και να μιλήσουν ανοικτά για το πρόβλημά τους.
Σπάζοντας τη σιωπή τους, οι γυναίκες αυτές και μιλώντας για το πρόβλημά τους, μέσα από συμβουλευτικούς σταθμούς, ομάδες θεραπείας, καταφύγια, κατάφεραν να κάνουν επίσημες καταγγελίες και παραπομπή δραστών στη δικαιοσύνη ώστε να έχουν προστασία.
Οι κακοποιημένες γυναίκες, μόνο αν γκρεμίσουν τον τοίχο της ιδιωτικής τους ζωής και σπάσουν τη σιωπή θα μπορέσουν να έχουν προστασία.
Κυρίες και Κύριοι,
Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες γυναίκες, αποφασίζουν να «βγουν» από τον φαύλο κύκλο της κακοποίησης και να ξαναπάρουν τη ζωή στα χέρια τους.
Η σιωπή λοιπόν αρχίζει να σπάει και είναι καιρός να πάψουμε όλοι να ανεχόμαστε την άσκηση βίας σε βάρος των γυναικών. «Η ΑΝΟΧΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ».
Από την πλευρά της, η Τοπική Αυτοδιοίκηση Πρώτου και Δεύτερου βαθμού, μπορούν να βοηθήσουν περισσότερο από όλους, εφαρμόζοντας μία υπεύθυνη κοινωνική πολιτική. Ιδιαίτερα οι Δήμοι, που αν και αντιμετωπίζουν προβλήματα μείωσης των διαθέσιμων πόρων, ήδη στηρίζουν με πρωτοβουλίες τους, ενεργά τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.
Η στήριξη αυτή, γίνεται αφενός με τη δημιουργία Ξενώνων Φιλοξενίας Γυναικών και αφετέρου με την ενημέρωση, πραγματοποιώντας εκδηλώσεις.
Οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι, το πιο συχνό φαινόμενο βίας, είναι αυτό της ενδοοικογενειακής, το οποίο αποτελεί και το μεγαλύτερο ταμπού, που η κοινωνία μας δεν μπορεί ακόμα να ξεπεράσει.
Αυτή η μορφή βίας, είναι ένα διαχρονικό κοινωνικό φαινόμενο και τα θύματά της, οι γυναίκες, βιώνουν όχι μόνο σωματική αλλά και ψυχολογική βία, καθώς ενυπάρχει η οικονομική και συναισθηματική εξάρτηση, καθιστώντας πιο δύσκολο για εκείνες να τολμήσουν να αντιδράσουν.
Ο ισχυρισμός ότι οι άνδρες που κακοποιούν τις γυναίκες τους είναι άρρωστοι είναι λανθασμένος. Σύμφωνα με τα συμπεράσματα συνεδρίων τα άτομα αυτά, ή έχουν μεγαλώσει μέσα σε οικογένεια στην οποία ο πατέρας κακοποιούσε τη μητέρα, ή η μητέρα τους, τους γαλούχησε με τέτοιο τρόπο, ώστε να αισθάνονται ότι ως άνδρες υπερέχουν, ότι οι γυναίκες είναι κατώτερα όντα και πρέπει να τους υπηρετούν. Και όταν δεν υπακούουν πρέπει να χρησιμοποιούν βία για να πετύχουν την υπακοή και την υποταγή.
Σίγουρα όλοι όσοι είμαστε σήμερα εδώ, ενστερνιζόμαστε την άποψη ότι η βία κατά των γυναικών και η ενδοοικογενειακή βία, δεν αποτελεί ιδιωτική υπόθεση, αλλά μας αφορά όλους, αποτελεί δε ποινικό αδίκημα και τιμωρείται από το Νόμο. Βέβαια εδώ θα ήθελα να προσθέσω ότι η κακοποίηση είναι αδίκημα χωρίς μάρτυρες.
Η γυναίκα-θύμα κακοποίησης δεν φέρει την ευθύνη.
Δεν μπορεί να σταματήσει τη βία αλλά μπορεί να αντιδράσει και να αντισταθεί.
Απευθυνόμαστε σήμερα σε εκείνες που υποφέρουν σιωπηλά, γιατί δεν τολμούν να μιλήσουν.
Τις καλούμε να πάψουν να σιωπούν και να ζητήσουν βοήθεια από τους αρμόδιους φορείς, που μπορούν να αντιμετωπίσουν τις συγκεκριμένες καταστάσεις με σωστούς και κατάλληλους χειρισμούς.
Σκοπός και στόχος μας, σήμερα εδώ, είναι:
- Να δημοσιοποιήσουμε το σοβαρότατο κοινωνικό πρόβλημα.
- Να απευθυνθούμε στην κοινωνία για να αντιδράσει στη βία κατά των γυναικών και των αδύναμων μελών της οικογένειας ευρύτερα.
- Να ενημερώσουμε τις γυναίκες, για τις διεξόδους οι οποίες προσφέρονται, ώστε να προστατεύσουμε τα στοιχειώδη δικαιώματά τους ως γυναίκες και μητέρες.
- Να τις βοηθήσουμε να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη τους και τη δύναμη να συνεχίσουν οι ίδιες και τα παιδιά τους τη ζωή τους, να επανενταχτούν στον κοινωνικό ιστό.
- Να συμβάλλουμε ώστε τα βαθιά τραύματα της κακοποίησης να μην λειτουργήσουν ανεπανόρθωτα και ανασταλτικά.
Κυρίες και Κύριοι,
είναι απολύτως σαφές ότι όλοι μας πρέπει να έχουμε ενεργό ρόλο, στην προώθηση των ανωτέρω στόχων έτσι ώστε, όχι μόνο για να γίνει γνωστό το πρόβλημα στο ευρύ κοινό, αλλά και για να υπάρξει σημαντικός περιορισμός αντίστοιχων φαινομένων στο μέλλον.
Ένα υγιές και χωρίς βία περιβάλλον, τόσο στην ευρύτερη κοινωνική μας ζωή, όσο και μέσα στην οικογένεια, αποτελεί το εχέγγυο ώστε φαινόμενα βίας, ανεξαρτήτου μορφής, να αρχίζουν να περιορίζονται και σε βάθος χρόνου να χάνονται.
Η ειρήνη μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον, δημιουργεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις, ώστε τα μέλη της οικογένειας, να εφαρμόζουν τις συγκεκριμένες αξίες και αρχές στην καθημερινή τους ζωή, αλλά και να τις μεταλαμπαδεύσουν στις επόμενες γενιές. Και θα τελειώσω με τη φράση του Σάρπ:
«Οι άντρες θεωρούν τη γυναίκα αντικείμενο και οι γυναίκες αποδέχονται την αντικειμενικότητα»
Σας ευχαριστώ.
